Een ode aan vergankelijkheid

Langs de rand van het ijs, waar vloeibaar leven bevriest tot een stil moment, schuilt een verhaal dat zich fluisterend ontvouwt. Het is de grens tussen wat was en wat zal zijn, een fragiele lijn waar de adem van het water zichzelf verstilt. Hier houdt de kou alles vast, als een herinnering die weigert los te laten. IJskristallen vormen torentjes, rank en kwetsbaar, alsof ze zichzelf omhoog hijsen naar een onbereikbare eeuwigheid.

Maar zelfs de vorst is geen meester over de tijd. Terwijl het eerste licht zijn vingers uitstrekt, breekt de kou langzaam af. Druppels ontstaan aan de rand, trillend op het punt van verdwijnen. Wat net nog krachtig leek, smelt terug in het water, alsof het nooit bestaan heeft. De grens vervaagt, de ijsrand verdwijnt, en het water herwint zijn vloeiende vrijheid.

Toch blijft er iets achter. Geen ijs, geen vorst, maar een stilte die nog nazindert, een afdruk van een moment dat even onwrikbaar leek. Het verdwijnen is geen einde, maar een transformatie. En in die zachte overgang, in die subtiele ontbinding, ligt de ware poëzie van het ijs. Het leert ons kijken naar het tijdelijke, naar hoe zelfs de kleinste grens de grootste verhalen kan dragen, totdat ze oplossen in de adem van het licht.

Deze serie is gemaakt in: Putten, Nederland